Reis naar Thailand 2011/2012: TREINREIS CHIANGMAI-BANGKOK......

Vrijdag 20 januari 2012.
Met een beetje weemoed zijn we aan deze dag begonnen. We weten het.....er is een tijd van komen en gaan. Vanmiddag om 13.00 uur worden we door Charlie, Guide Tour & Travel, tel.086-9153013, au3131@gmail.com, naar het station gebracht. Met Charlie kun je allerlei leuke tochten ondernemen. Hij is heel betrouwbaar, probeert het zijn gasten naar de zin te maken en houdt zich aan de afspraken. Trouwens het is een aardige sympathieke jongen, die bovendien redelijk Engels spreekt.
In Awana House is het de gewoonte, wanneer je vertrekt, je de kamer voor twaalf uur verlaat. In de komende uurtjes moesten we nog wel het een en ander doen. De meeste tijd gaat zitten in het zo economisch inpakken van de grote koffers. Het gewicht mag de 20 kilo per koffer niet overschijden. Heb je overgewicht dan moet je flink extra per kilo betalen. Sommige mensen laten dingen die ze in Thailand gekocht hebben en niet in de koffer passen of te zwaar zijn, per postpakket opsturen, dat schijnt heel betaalbaar te zijn.

Het Panoramadak, vele uurtjes hebben we hier doorgebracht.

Het was ook zo'n lekkere plek.

Wanneer je een vrij lange tijd in een guesthouse verblijft bouw je toch een vertrouwensband op met de personeelsleden van dat tijdelijk verblijf. Elke dag ontmoet je de meisjes die de kamers schoonmaken, de klusjesman, het vrouwtje van de keuken en de meisjes van de receptie. En niet te vergeten de supervisor, een alleraardigst vrouwtje. Met Ron, de man die Awana House leidt hadden we een heel speciale band. Het afscheid om 13.00 uur viel dan ook zwaar. Maukie werd zelfs omhelst door enkele meisjes. Charlie was paraat en sjouwde de koffers naar buiten. "Wanneer komen julie terug, niet te lang wachten hoor" hoorden we bij het verlaten van Awana House. Ron liep stilletjes mee naar de taxi, afscheid nemen valt zwaar. Wat een tijd hebben we gehad in Chiang Mai, wat een lieve mensen,. "WE KOMEN ZEKER TERUG!!!"

In twintig minuten tijd stonden we voor het station. Charlie klopte ons op de schouders en keek wat zielig. Een lekkere fooi was zijn beloning.

In de stationshal was een drukte van jewelste. Omdat we genoeg tijd hadden, de trein zou om 14.50 uur vertrekken zijn we uitgebreid gaan eten bij de stationsrestauratie. Zeker een uur hebben we ons daar de verpoost. In die tijd kregen we bezoek, driemaal raden wie..........Ning........ze had de moeite en tijd genomen om ons vaarwel te zeggen. Lief toch. Heel spraakzaam was ze, ze vertelde over van alles en nog wat. De tijd vloog om. Ook zij moest weer gaan. Kusjes volgden....een stevige hug.........en Ning verliet ons.

Ons tafeltje in de stationsrestauratie.

Druk op station

Zakkie chips voor de trein..

Perron 4 was de plaats waar we zouden vertrekken. Informatie is schaars. Je moet vragen en vragen. Op de informatieborden staat wel iets, maar dat is in het Thaise schrift. Langzaam liep het perron vol met mensen van vele nationaliteiten, maar ook locals, die onderweg ergens moesten uitstappen. Het was warm. De tentjes met allerlei lekkers deden goede zaken. Flesjes koud water, frisdrank, ijsjes en andere versnaperingen. Inmiddels was het bijna 14.50 uur. Een groepje jonge meiden zat gezellig op hun vette rugzakken te kletsen, roken en ijs te snoepen. Ze hadden lol. Er kwam een trein binnenrollen. Deuren openden zich. Horden mensen verlieten de wagons. Nadat de trein volkomen leeg was werd hij schoongespoten, tanks geleegd. Schoon water ingenomen enz enz. Omdat een bordje op de zijkant aangaf ChiangMai--Bangkok dacht iedereen dat dit het bewuste vervoer was. Koffers en rugzakken werden naar binnen gesleept. Ook wij stonden op het punt iets te ondernemen. Op de een of andere manier bemerkte men dat dit niet de trein naar Bangkok was, dus jullie raden het al.......iedereen er weer uit. Het hele treinstel zette zich daarna in beweging en verdween uit het zicht een leeg perron achterlatend.

Spreekt voor zich....niet?

Deze trein dachten we.

Dit is de echte.........

De loc die het werk moet doen.

Met een uur vertraging vertrokken we uit een heet Chiang Mai. Wij hadden de stoelen 7 en 8. Een kruier bracht onze koffers naar de plek. Net zoals de bus naar Pai was dit een zeer oud treinstel. Alles in de wagon was versleten en van onderhoud was helemaal geen sprake. Het enige voordeel was dat alles goed werkte. De toiletten waren helemaal van roestvrijstaal evenals de wasbakken. Ramen en deuren functioneerden goed. Tijdens het rijden bleven de toegangsdeuren tot de trein open, je zou er als het ware zo uit kunnen vallen......levensgevaarlijk! Onze buurvrouw aan de andere kant was een Francaise uit de Hautes Alpes. De rest van haar familie zat wat verderop.

Ons zitje en bed voor de nacht

Neem je gemak er maar van moppie.

Wachten op de dingen die komen gaan.

Ondertussen schommelde en kraakte de trein tussen de rails. De baan was vaak oneffen waardoor de hele coupe op en neer bewoog en je soms bijna uit je stoel gelicht werd. Toen we ongeveer twee uur gereden hadden zijn we naar de restauratie gegaan om wat te eten. Het lopen in de wiebelende wagons viel niet mee. Je moet goed houvast zoeken om het middenpad te houden. Via de eerste klas wagon kom je in de restauratie. De wat luxere wagon heeft lederen stoelen die in slaapstand veranderd kunnen worden. Ook is er airco........ die wel erg koud is.De mensen liggen konstant onder witte dekentjes. Verder kun je zien dat men deze klasse wat meer onderhoud geeft. Behalve de toiletten, die gebruikt de eerste en tweede klasse samen. De restauratie is best gezellig als je het lawaai van de trein voor zoete koek neemt. Normaal praten wordt schreeuwen. De ramen staan wijd open, wind blaast door je haren. Het personeel is reuze vriendelijk en ze proberen je het naar 't zin te maken. Om 19.00 uur kregen we onze maaltijd, die we bij het vertrek in ChiangMai besteld hadden. Alles was verpakt in cellofaan, zelfs de schaaltjes bouillon met groente.Wat een gewaarwording om tijdens je avondeten het Thaise landschap voorbij te zien vliegen. Uniek...... Het voordeel van het reizen per trein is, dat je een zeer gevarieerd palet van de omgeving waar je door boemelt zo maar voorgeschoteld krijgt. Bossen, heuvels, dalen, rijstvelden, riviertjes, dorpjes, stadjes, autowegen......je krijgt het er allemaal bij. Soms passeerden we peilloze diepten, vaag tussen het geboomte door zag je dan dorpjes liggen met piepkleine huisjes. Dan weer zag je akkertjes die bewerkt werden door kleine figuurtjes om dan plotseling een lange donkere tunnel in te duiken en er pas na enkele minuten uit te komen. Doenkedoenk.....doenkedoenk....doenkedoenk, het monotone geluid van de rail zou je bijna in slaap wiegen.

Zeker drie uur zijn we in de restauratie gebleven. Ondertussen even kennis gemaakt met een vlaming, die in Thailand woont en met zijn Thaise vrouw op reis was.

Men had de bedden opgemaakt.

De slaapzaal.

Toen we terug kwamen in ons gedeelte van de trein had men de bedden opgemaakt. De coupe was veranderd in een grote slaapzaal met bedden boven elkaar. Groene gordijnen gaven je de nodige privecy. Heel grappig allemaal. Op het onderste bed waar Kleintje gaat slapen hebben we nog wat gekeuveld. Al het beddengoed wat men gebruikt is brandschoon en wordt uit speciale verpakkingen gehaald. Witte dunne dekens kun je als het wat frisser wordt over je heen trekken. Om elf uur zijn we gaan slapen. Maukie beneden en ik zei de gek op een smal laddertje naar het bovenbed. We moeten zeggen dat de bedden heel comfortable zijn, je hebt ruimte genoeg in de lengte en breedte. Zowaar......zowaar....we hebben redelijk goed geslapen. Af en toe wakker en tijdens het doenkedoenk....doenkedoenk.......weer in slaap vallen, terwijl je vaag het geluid van de schallende treintoeter hoorde wegebben. Om zes uur in de ochtend kwam er beweging achter de diverse gordijntjes. Men ontwaakte en ging de gebruikelijke dingen doen die we thuis ook gewend zijn. Wij maakten ontbijt op bed. Op verzoek werden de bedden weer opgeruimd. Alles was weer normaal. Het ochtendgloren kon beginnen. Prachtige zonsopgang vanuit de trein. Jongens.....Jongens......wat een ervaring....wat een belevenis op deze manier 1000 km te overbruggen.

Wakkerrrrrrrr ???

Ja....natuurlijk...beetje duf !

Ochtendgloren.......

Ontbijtje tussen de rails.

Daar komt ie..........

Daar is ie..........

Mooi??????

Om half acht reden we Bangkok binnen en dat kon je merken ook. Warm....warm.......warm. De trein deed er relatief erg lang over om op het centraal station te komen. Vele seinen stonden op rood. Trouwens snelheid zou uit den boze zijn. Aan weerszijden van de spoorbaan, hele woonwijken met gammele golfdaken huisjes waar hele families wonen. Ze gebruiken de spoorbaan als looppad en om er allerlei rotzooi te dumpen. Rakelings scheren de wagons langs de huisjes, soms met een tussenruimte van 50 cm. Ongelooflijk.

Wij in onze mooie woonhuizen moeten eigenlijk niet klagen, wat een tegenstrijdigheden, wat een armoede !!! Ongelooflijk.....dat hier mannen, vrouwen en kinderen leven met hun zorgen van.......hoe komen we de dag in Godsnaam door!!!!

Half negen liepen we centraal binnen. Koffers naar buiten en het lange perron aflopen naar de uitgang, waar we opgewacht werden door een heel leger zg. behulpzame mensen die tegen een grote verscheidenheid aan Bahts allen bereid zijn je vervoer vanaf het station naar je hotel of anderszins te regelen. Wij namen een tuktuk voor een redelijke prijs.

Negen uur stonden we voor Siam II ons guesthouse bij de Khao San Road, het kloppend hart van Bangkok. Het was druk aan de receptie. Toen we vroegen om een kamer was volgens een baliemedewerker alles bezet. " Potverrrrrrrrrr...."liet ik me ontvallen. Even nog aan een andere dame gevraagd.

Er was toch een kamer op de 4e verdieping nr. 4255, maar we konden pas om twaalf uur terecht. We boekten voor 5 dagen tegen een prijs van 790 Baht per nacht. Kamer met aparte douche en toiletruimte, ventilator en airco..........Nou en die hadden we nodig. Onze bagage ging voor een paar uurtjes in depot.

Direct hebben we ons stamcafe opgezocht en wel.......de Gecko Bar. Daar kwamen we in de hitte tot rust met een heerlijke smootie voor ons.