Reis naar Thailand 2011/2012: 2011

De gouden triangel is een driehoek op de kaart waar drie grenzen tussen verschillende landen samenkomen. Thailand, Myanmar en Laos. De Maekong River is de natuurlijke grens daar.

Dit was even de inleiding van de de dag van gisteren......30 december 2011. Om half zeven 's ochtends hebben we snel een mededeling gedaan, dat we twee dagen achter waren en dat jullie de belevenissen van ons van die twee dagen nog tegoed hadden. Als we heel eerlijk zijn hebben we niet zo ontzettend veel beleefd. Woensdag bijvoorbeeld. Na het opstaan.......we waren die dag laat uit bed......hebben we ons 'ochtends vermaakt op het heerlijk rustige panoramadak. Thee leuten, blog bijwerken en wat kletsen. Maukie heeft onze drinkwater voorraad bijgevuld en de vuile was weggebracht. Water uit de kraan drinken is hier taboe.....niet doen......hooguit je tanden mee poetsen. Eerst gebruikten we het water wel om thee van te zetten. We dachten dat het geen kwaad kon omdat je het toch kookte. Totaal foute gedachte. Het water moet zeker een kwartier lang koken willen alle bacterieen onschadelijk zijn geworden. Dat is niet te doen met een simpel waterkokertje. Dus moeten de flessen met drinkwater meer aangesproken worden. Na deze luier- ochtend, zijn we in de middag de stad ingetrokken. Bij Darets hebben we de lunch gebruikt, omeletten, toast en een pot thee. Natuurlijk konden we daar weer niet weg komen. Tegen twee uur zijn we opgekrast en richting "Pantip Plaza", een redelijk groot warenhuis met computer-afdeling gegaan. Omdat we in beweging willen blijven, hebben we de benenwagen genomen.

Houtsnijwerk

Oude koebellen

Stenen te koop

Omdat we een beetje tempelmoe zijn op dit moment, Mauke heeft er meer las van dan ik zei de gek, hebben we de twee Wats die we tegenkwamen gelaten voor wat ze waren. De zon scheen weer uitbundig en het was benauwd warm. Rustig aandoen en veel drinken is een must. Elke keer word je benaderd door tuk-tuk drivers, ze willen je graag naar je bestemming brengen. Als ik dan de bekende loopbeweging maak, "twee vingertjes over je linker hand laten lopen" begrijpen ze een beetje wat je bedoelt. De kraampjes langs de straat ontplooiden weinig aktiviteiten, de eigenaren hingen apatisch in hun stoeltjes, te lam om iets te ondernemen. Sommigen liggen op de grond te pitten en snurken met de mond open. Je hoort ze denken:"Wat een gekken die twee europeanen die daar in die hitte passeren". Ja.....lieve mensen en warm was het !!!!

Honderden kettingen te koop

Te warm om te masseren

"Pantip Plaza" was een verademing. Toen we deze supermarkt binnen gingen konden we wel juichen. "Hier blijven we, hier gaan we nooit meer weg". Een heerlijke niet te koude temperatuur omringde ons. We dachten maar aan 1 ding: "B i j k o m e n" "Even een zitje opzoeken en relaxen". Nou dat gouden plekje hadden we zo gevonden. Een kopje koffie en een bananen-gebakje gaven ons weer nieuwe energie.

Ongeveer anderhalf uur zijn we in het warenhuis gebleven het zag er mooi uit en ze hadden veel, alleen de prijzen stonden ons niet helemaal aan. De artikelen op de computer-afdeling waren beduidend hoger dan die van computer-plaza, een zaak waar we eerder waren..

Buiten gekomen.......volgde de bekende slag met de moker. De hitte was bijna ondragelijk. Automatisch zochten we de schaduw op, zover dat kon. In de straten rond het warenhuis was men druk in de weer om kramen op te bouwen voor de avond-markt. Die doen we nog een keer.

In deze wagen kun je geld pinnen.

Na het bekende ritueel van boodschappen doen bij de bakker en de Seven/Eleven naar ons guesthouse getogen en heerlijk een paar uurtjes gepit. 's Avonds bij Darets gegeten. Curriegerecht met halve aardappels, een schaal gekookte groenten en een bord friet. Als apperatief een pot thee. Daarna ons vermaakt op het plein.

Nu de donderdag. Weer z'on rare "weet nie, doe nie" dag. Vaste plannen waren er niet. We hadden zoiets van, we zien wel. Uitbundig scheen de zon toen we de gordijnen openden. Het leven was al op gang gekomen. Door de open ramen kwamen al die straatgeluidjes naar binnen. We ervaren dit niet als hinderlijk, het hoort gewoon bij Thailand. Alles, het hele leven speelt zich grotendeels op straat af. Je moet dit meemaken. Bij ons vindt alles binnen plaats, achter de voordeur in de beslotenheid van dat privestukje. Hoe zou het leven eruit zien als wij dat verdomd lekkere klimaat hadden van ChiangMai.

Omdat ik gisteravond nogal last had van m'n buik, zijn we naar de apotheek gelopen. Hier hebben we mijn probleem besproken en verteld dat ik was opgezadeld met twee flinke diaree aanvallen. Toen zei het vrouwtje dat ik een ordinaire infectie had en dat ze daar wel een medicijn beschikbaar was. Ze adviseerde me twee middelen te nemen.

De eerste was "Imodium" een middel tegen acute diaree aanval in een bus bijvoorbeeld. Dit medicijn heb ik niet nodig gehad. Het tweede was "Cenor Norfloxacin 400 mg. Direct twee tabletten innemen en 's avonds nog een. Verder de kuur opmaken.....2 tabletten per dag. Ook raadde ze me aan, geen groenten te gebruiken, veel te drinken en alleen witte rijst en mager vlees te eten, twee dagen en vooral geen currie te gebruiken. Nu begrepen we ook direct waarom ik gisteravond bij thuiskomst een acute diaree-aanval had gekregen.

Dit is wel witte rijst.......maar niet voor mij. Het is een compleet mini-menuutje. Je vindt het langs de straat in een hoekje met heel vaak wierookstokjes erbij. We vermoeden wel waar het voor is, maar weten het niet zeker.

Omdat we zin hadden wat te lopen, zijn we op pad gegaan. 'De paden op...de lanen in, vooruit met flinke pas". En dat hebben we geweten. Elke tuk-tuk driver die ons wilde helpen, wezen we af. Elke taxi-bus gingen we uit de weg. Het weer werkte goed mee. Met de warmte viel het nog mee. Dit zijn we allemaal op onze tocht tegengekomen.

En passant...........leuke sandaaltjes gepast en gekocht. De verkoper die geduldig wachtte, probeerde mij ook een paar sandalen te verkopen. Ik wees hem naar mijn stappers en legde hem uit dat ik niet op sandalen met z'on bandje tussen je tenen kon lopen. Hij glimlachte.

Na afgerekend te hebben verder gelopen. Als je kennis wilt nemen van de gewone dagelijkse dingen moet je echt de benenwagen gebruiken. Het is gezond, ontspannen en het geeft een grote voldoening. En.....heel voornaam....het moet niet te warm zijn. De temperatuur liep helaas flink op. Maar kisten lieten we ons niet.

Ook voor zoiets schoons moet je oog hebben. In de taxibus zul je dit niet aantreffen. Uitlaatgassen hap je. En alles flitst aan je voorbij.

Mooi hè........die kleur, de vorm en dan de naam. "DRAGONFRUIT" Als je met wat fantasie kijkt ontwaar je inderdaad kleine geniepige en gemene draakjes. Het vruchtvlees kan rood, maar ook wit zijn, pitjes alom, wij vinden dat ze flauwtjes smaken.

"Kleintje, niet te veel kopen hoor........een paar mandarijntjes voor de dorst is oke. Overal kom je deze stalletjes tegen. Je kan er niet om heen. Ja....zonder een vruchtje hoef je niet te zitten.

Ooit z'on kanjer van een boom gezien. ChiangMai heeft er vele en je vindt ze op de onmogelijkste plaatsen. Heel veek temidden van bebouwing en langs drukke straten.

Een tempel kom je altijd tegen in ChiangMai. Eerder vertelde ik dat we een beetje tempelmoe zijn. Maar ik kon de verleiding toch niet weerstaan. Na nogal wat aandringen is Mauke toch even mee gegaan. Een stenen trap in de schaduw was de aanleiding om even het tempelterrein op te lopen. Lang zijn we niet gebleven. Water bij de wijn doen is noodzakelijk in een goed huwelijk.

De vreemdste dingen kom je tegen op een stadswandeling. Niet dit vrouwtje hoor......maar dan bedoel ik de japon die je in paars ziet. Een zaak met de mooiste japonnen die we ooit gezien hebben. Met een beetje fantasie waande je je in de tijd van Madame de Pompadour.

Tegen een uur of vier in de middag werd de hitte bijna ondragelijk. We hadden lood in de schoenen. Computerplaza bracht uitkomst. Je kunt daar lekker zitten en er is airco. Bijna twee uur hebben we daar gerust en gekeken. Daarna even een andere zaak met vele leuke attributen in. Om half zeven zijn we aan de terugweg begonnen. Halverwege troffen we allemaal eettentjes langs de straat aan. Waarom daar niet even eten temidden van de Thai. Dat moet goed en niet duur zijn. Goed was het en voor de prijs zou je je bijna schamen. We aten voor 60 Baht met allebei een flesje water erbij. Om acht uur waren we weer terug in Awana House.

DE GOUDEN TRIANGEL.

Dat was vroeg opstaan vanmorgen. Dan bedoelen we vrijdag 30 december. Half zes liep de wekker af. Zeven uur werden we opgehaald door een klein Thais vrouwtje. De bus voor maximaal 12 passagiers stond in de hoofdstraat te wachten. Wij namen plaats op de driepersoonsbank direct achter de gids en de chauffeur. Het voordeel hiervan is, dat je een zicht naar opzij en naar voren hebt. Je hebt oogconact met de gids en bij een bezienswaardigheid is het niet "kruip door, sluip door"om de bus te verlaten. We reden eerst half Chiang Mai door om nog wat andere mensen op te halen.

Toen de bus vol was stelde de gids zich voor. "Mijn naam is Suda, ik ben 41 jaar, ben getrouwd en heb een zoon van 16 jaar. Noemen jullie me maar Soda, je weet wel van sodawater, dat is makkelijker te onthouden. Terwijl ze dit door de speakers vertelde, moest ze steeds op een bepaalde manier lachen van oor tot oor waarbij haar onregelmatige gebit vol zichtbaar werd en keek ze heel guitig.

"Ik moet jullie vertellen, dat het een lange dag zal worden. De weg naar de triangel is geen opschieter, het zal druk zijn. Het totaal aantal kilometers die we moeten overbruggen is 583, dus jullie kunnen de bus nog uit....lachen......reken er maar op dat we vanavond tegen tien uur terug zijn in Chiang Mai.

De eertste stop was op de "Hot Springs". Drieentwintig kilometer van ChiangMai af. Het woord zegt het al......een heetwater fontein. De bron ligt heel diep in het vulcanisch gesteente en het water komt met kracht naar de oppervlakte. Temperatuur 80 graden. Men kookt er eieren in. Overal bieden ze je die eieren aan.

De tweede stop zou bij de "White Temple" zijn. Tijdens de rit er naar toe, vertelde Soda over de tempel, het onstaan en hoe je je moest gedragen. De Wat Kong Khun, dat is de naam van het bouwwerk is geen oude tempel, maar ongeveer tien jaar jong en men bouwt er nog steeds aan. Als je het bouwwerk betreedt en dat is voordat je het bruggetje overgaat. Moet je achter elkaar lopen en vooral niet stoppen. Een man met een enorme luidspreker schreeuwt voortdurend dat de meute moet doorlopen. Je passeert dan een symbolische tombe waar allemaal handen hulpeloos omhoog steken. Beetje griezelig. Links en rechts staan enorme duivels. Dat doorlopen en niet stoppen op dat bruggetje moet, stoppen betekent dat je gegrepen wordt door die duivels en niet gereincarneerd zal worden.

Je kunt begrijpen dat we niet gestopt zijn, die duivels maakten bij ons geen enkele kans. Via de brug kom je bij het allerheiligste. Bij het betreden ervan moeten de schoenen uit. Fotograferen is ten strengste verboden. Ons viel dat heilige erg tegen, we hebben mooiere tempels van binnen gezien. We stonden ook weer in een mum van tijd buiten. Het gehele complex is heel kunstig gemaakt. Mooi van vorm. Overal mozaiek spiegeltjes in de witte kalk, fantasierijke vormen en heel veel tierelantijntjes. Eigenlijk is het geheel en dan vergelijk ik even:"Het Volendam van Thailand". Een grote commerciele happening, dat blijkt ook wel uit de vele donatie-boxen die overal staan en goed gevuld worden.

Dit moest dringend gebeuren. Hele propere toiletten overigens. Voor de dameswc heb ik geen plaatje daar mocht ik niet komen. Heel vreemd was echter dat de dames de schoenen moesten uitdoen en met leenslippers de wc mochten betreden. Het waarom, daar kunnen we nog steeds niet achter komen.

De weg naar de Gouden Triangel, de 118, lag nu voor ons open. Een zeer bochtig traject door de bergen met toch wel steile klimmers. Omdat we aan een bepaald tijdschema vastzaten, zette de jonge chauffeur er toch wel de pinnen in. Het was een tweebaner met vele haarspeld bochten. Soms onoverzichtelijk. Dubbele strepen worden door iedereen genegeerd. Tegenliggers komen vaak recht op je af om op het laatste moment naar hun eigen weghelft te gaan. Onze chauffeur nam bijna geen onnodige risico's. Op de rustige rechte stukken vertelde Soda over het landschap en wat ze er zoal verbouwen. Het is een groen vruchtbaar gebied met vele kleine beken en stromen. Aan water is geen gebrek. Na Chiang Rai volgde een redelijk rechte goed berijdbare weg. Snel waren we bij de Mekong River en de Gouden Triangel. Op een prachtige locatie hebben we de lunch gebruikt, een lopend buffet, met heel veel gerechten en fruit, heel goed verzorgd.

Na de lunch naar Laos, een arm land aan de andere kant van de Mekong River. Met de boot zijn we eerst een heel stuk de Mekong afgevaren. Soda vertelde wat er aan beide oevers zoal te beleven was. Er was een eiland in de Mekong, een niemandsland. Werd vroeger gebruikt voor de smokkel van opium, waarvan de Poppyflower of papaver de leverancier is. Aan de Laoszijde vele casino's, kleine stukjes Las Vegas in Azie. Horden Chinezen komen hier gokken.

Aan de Thaise zijde geen gokpaleizen met resorts. Maar eenvoudige schuren en een levensgrote gouden Buddha. Soda vertelde dat deze Buddha van cement was opgetrokken en voorzien was van erg dunne gouden platen. Heel mooi. Halverwege de tocht gedraaid en naar Laos gevaren. Als je daar aan land gaat moet je betalen, trouwens de boot was ook niet voor niets.

Je komt eigenlijk niet in het vaste land van Laos maar op een eiland in de Mekong. Ze zijn er heel arm en komen in horden naar Thailand om boodschappen te doen. Bedelen doen de kleine kindjes, heel zielige meisjes en jongetjes. We vonden er eigenlijk niet veel aan. O ja....... Soda liet ons flessen whisky zien gevuld met dooie slangen en schorpioenen voor het verbeteren van de smaak. Proeven kon je ook. De Whisky is goedkoop en moet een lekkernij zijn. We hebben niet geproefd.

De boottocht over de Mekong was echt grandioos. Hebben we echt van genoten. Hij heeft een totale leng

te van 4000 km. Bij laag water kleurt hij bruin/oranje, bijna dezelfde kleur als die van de whisky

Na deze toch wel heel prettige ervaring met dit deel van Azie, was de volgende stop bij de grens van Myanmar. Helaas hadden wij weinig tijd meer om dit land een beetje te verkennen. We moesten onze visa verlengen. De overige leden van ons groepje konden zeker een uur ronddwalen.

Onze gids Soda heeft ons meegenomen naar het Immigration-office. We dachten snel aan de beurt te zijn. Dat was een misrekening. Een stel Tsjechen stond voor ons. Omdat zij nog de formuliertjes met hun gegevens moesten invullen, duurde dat eeuwen. Trouwens 1 loket was onbemand.

Eindelijk waren we aan de beurt. Eerst mijn lieve vrouwtje. Het paspoort werd zeer nauwkeurig gecontroleerd met de computer en er moest een foto gemaakt worden. Een uitreis stempel werd erin gezet.

Nadat ik hetzelfde had gedaan, konden we Thailand verlaten en via de betonnen brug over een smalle rivier Myanmar in. Daar aangekomen, Soda wist precies de weg, moesten we door een rood gordijn het douane kantoor in. Twee ambtenaren zaten aan een buro, een meisje achter de computer met boven op het scherm een fotocamera. De Tsjechen waren bezig. Bij de ambtenaar aan het buro moesten we eerst 1000 Baht betalen. Een kwitantie krijg je niet. Hij controleerde het paspoort en deed verder niets. Toen de Tjechen klaar waren konden wij achter de camera plaatsnemen. Het meisje voerde alle gegevens van het paspoort in de computer waarna wij terug moesten naar de ambtenaar achter het buro. Hij pakte verschillende stempels en beukte ze in de paspoorten.....TEK>>>>TEK>>>>TEK>>>>TEK. We konden gaan. Soda zorgde ervoor dat we geen uur in Myanmar hoefden te blijven. Ze begeleide ons terug naar Thailand. Daar moesten we eerst formulieren invullen die zij reeds gehaald had. Met het formulier en paspoort naar het loket. Weer en foto en handelingen op de computer en we kregen onze fel begeerde visa. GELDIG VOOR 14 DAGEN. STOM>>>>STOM>>>>>STOM. Wat een gedoe !!!!!!!!! Dat gelazer moeten ze eens veranderen. Waarom geen visum voor 60 dagen?

Na de paspoort affaire hadden we helaas geen tijd meer om dingen aan de grens te ondernemen. Ons busje zou rond zes uur bij de Seven/Eleven winkel staan. Overal kraampjes met eten en snuisterijen. Mauke kocht uit China geimporteerde mandarijnen......geen lachende hoor! Jammer dat we moesten gaan. Maar.....we komen nog een keertje terug voor de laatste verlenging, dan blijven we daar een hele dag.

Na dit hele gebeuren hadden we nog 1 attractie op het programma staan: Een bezoek aan de AKHA, een primitief bergvolk, oorspronkelijk uit Tibet, weinig geschoold, veel kinderen en wonende in zeer eenvoudige optrekjes van bamboe en riet. De temperatuur was zeer aangenaam. We mochten ons vrij bewegen in het dorpje, waardoor we een goed inzicht kregen in hun levensstijl. Overal scharrelden kippen, kleine jongetjes renden en speelden als bezetenen rond onze groep. Mannen stonden op houtskoolvuurtjes vlees te grillen. Enkele vrouwen hadden kraampjes en boden dingen aan. Ze verkochten o.a. mutsen en klotjes. De vrouwen dragen die prachtig bewerkte mutsen op hoogtijdagen. Ze zijn behoorlijk zwaar. De mannen komen er beter af....de klotjes die zij dragen hebben bijna geen gewicht. We mochten die hoofddeksels passen en er een foto van maken. Soda was paraat, ze maakte van iedereen die dat wilde een foto.

Het was al schemerig toen we het bergvolk verlieten. Op een stop na zouden we aan de terugreis beginnen. Bij een Seven/Eleven winkel konden nog wat inkoopjes gedaan worden. Wij namen potjes yoghurt, ships en een flesje water. Wie nog een plasje moest doen had nu de gelegenheid. In het stikke donker sjeesde de bus over de bochtige wegen. Druk was het niet, dus konden we lekker opschieten.

Klokslag tien werden we afgeleverd bij het grote plein , ons plein in Chiang Mai......moe maar voldaan. Toch zijn we nog een uurtje daar gebleven, bij Darets een pot thee genomen en toen naar Awana House.

We kijken terug op een zeer aangename reis en bedanken vooral Soda en de chauffeur voor de goede begeleiding en de veilige reis.

S O D A......je was geweldig.