Vandaag is het de grote dag.We gaan de scooter halen om erop uit te trekken. We zijn reuze benieuwd hoe onze deelname aan het links rijden zal verlopen.
Eerste scooterdag Pai dd. 10-1-2012
Stralend weer weer vandaag. Echt een dag om er met de scooter op uit te trekken. Om negen uur waren we paraat. Als je bij ons guesthouse de straat uitloopt, langs de sportvelden en de Pai Vittayakan School, ga je even voor de brug rechtsaf en dan op ongeveer 150 meter links is het Baantawan Riverside Guesthouse. Daar stonden onze scooters gereed. Pat......de eigenaresse was op de open receptie aanwezig. Heel belangstellend vroeg ze hoe het met ons ging en of we goed geslapen hadden. Ook maakten we even kennis met haar zuster. De sleutels werden ons overhandigd en terwijl we naar de scooters liepen wenste ze ons een paar fijne dagen toe and "take care". Bij de sleutels kregen we ook helmen, blauwe potjes, die zijn in Thailand eigenlijk verplicht. Een heleboel Thai, maar ook een zeker persoon die wij goed kennen zijn daar te ijdel voor. Voordat we wegreden.....een kleine uitleg hoe de scooter werkte. Het was het model met slipkoppeling, dus geen versnelling. Gas geven en rijden maar. Makkelijk toch!!! Om even aan het linkse verkeer te wennen zijn we eerst ergens in Pai gaan tanken. Dat ritje viel reuze mee. Nou moeten we erbij vertellen dat Pai makkelijk te berijden is. Het is er niet zo druk als in ChiangMai. We hadden een volle tank voor 80 Baht. Na deze korte vuurdoop in het Thaise verkeer zijn we erop uit getrokken. De Pai River over, het platte land en de heuvels in.
Onze huurscooter.
Ron reed voorop. Wij volgden. Het tweede deel van onze vuurdoop ging in. De berg op, bocht in......bocht uit.......goed uitkijken en vooral links blijven rijden. We zouden bijna door alle inspanning de omgeving vergeten. Wat mooi.......bocht naar rechts, gas terug, beetje remmen, links blijven, inhalen rechts van een andere scooter, flink gasgeven, daarna links aanhouden.........spiegels goed.....ja......nog meer gas en langzaan naar boven. Wat een landschap om ons. De scooters trokken traag naar boven, beetje gas bij om tempo te houden en dan even stoppen. Allemachtig....rechts van ons een open plek in de struiken. Een sprookje ontvouwde zich, jongens wat een panorama, een kunstwerk in optima forma. Vaag konden we ons plaatjes van Indische sawavelden herinneren. wat we hier aanschouwden was meer dan dat en wel in levende lijve. Op de achtergrond een groenachtige horizon bestaande uit de contouren van vage heuvels. Als een tapijt uit 1000 en een nacht in de kleuren lichtgroen, gelig en donkergroen de natte glinsterende rijstveldjes, parels gelijk omzoomd door donker gekleurde speelse contouren van dijkjes. Als een levensader het broodnodige vocht van de Pai River de vruchtbare aarde doorklievend. Op de voorgrond noest werkende figuurtjes, krom gebogen, gewapend met patjol, hakkend in de modder. Als Vincent van Gogh dit had gezien dan had hij ruw zijn verf in de kleuren, felgeel,schreeuwend groen, zacht rood, blauwpaars en wit op het doek gesmeten en een meesterlijk kunstwerk uit zijn penselen getoverd. Eeuwig blijft dit levende plaatje op mijn netvlies.
De stem van Ron haalde ons tot de werkelijkheid terug. Scooters starten en gaan met die banaan/ honda bedoelen we. Ons machientje moest er weer tegenaan. Vol gas scheurden we de berg verder op, een bocht scherp naar links, nog eentje naar rechts en daar in zijn volle glorie een Wat maar wel een heel bijzondere. Het uitzicht kregen we erbij. Aan onze voeten De Vallei waar Pai deel van uitmaakt. De Pai River meanderde zich door het landschap en is tot ver naar de horizon zichtbaar. Na het nemen van een aantal foto's en genietend van de rust zijn we toch maar weer vertrokken. We waren toe aan koffie. Het grote afdalen begon. We hobbelden door de vele bochten, remmend en gas terugnemend, gaten in de weg mijdend en daar links een restaurant met fraai uitzicht. "Stoppen.....jongens, stoppen....de koffie staat te wachten", schreeuwde Ron door het pruttelende geluid van onze lichte hondervijfentwintig cc-ertjes. Een heerlijk plekje onder het schaduwrijke dak van dit koffiehuis deed ons met volle teugen genieten.
Allebei moe......???
Een bijtgrage Naga.
Goedemorgen allemaal.
Even koffie drinken.
Tijdens dit cappucino intermezzo vroeg Ron ons of we aan de andere kant van Pai Chinatown wilden bezoeken en daarna de waterval. "Natuurlijk....leuk", riepen we in koor. Toen we de afdaling achter ons hadden, reden we door een ietsje drukker geworden stadje Pai. Verschillende keren moesten we bij de rode stoplichten halthouden en daarna of links of rechts afslaan. Naar links afbuigen is een peuleschilletje, rechts afslaan werkt even anders. Je moet dan rechts voorsorteren en als het je beurt is een ruime bocht naar rechts nemen en dan gelijk het linker deel van de linker weghelft nemen. Goed gedaan.....jochie! Zonder problemen doorkruisten we Pai. Al snel reden we buiten, maar dan aan de andere kant van de stad. De scooter brengt je op een keur aan plekken, je aktieradius wordt enorm en je ziet het plattelandsleven in zijn volle glorie. Je wordt aanschouwer van een deel van Thailand, dat voordien totaal onbekend was. Boerderijen, plattelandshuisjes, rijstvelden, bananenbomen, bloemen, kippen langs en op de weg, kuikens, honden, katten, karbouwen in de velden, landarbeiders......zo kunnen we nog wel even doorgaan. Facinerend allemaal. Ron voorop, hij weet als geen ander de weg in dit deel van Thailand. Een stopteken gaf ons te kennen dat we een zeker punt hadden bereikt, een heel gezellig chinees restaurantje middenin Chinatown. Ja.....inderaad we hadden trek. Het was twee uur in de middag. We bestelden een eenvoudige maaltijd......speciale broodjes en allemaal een noedelsoepje, chinese thee als desert, geschonken in kleine slurpkommetjes.
Die moesten we een paar keer over.
Chinese thee uit slurpkommetjes.
Uitzicht vanuit restaurant.
Onze racemonsters
Het restaurantje.
Ron bestelt.
De thee was werkelijk heerlijk, de eigenaar van het restaurantje schonk elke keer opnieuw kokend water iin de pot, even trekken en dan opnieuw lurken. Ook verkocht hij chinese thee. Toen hij in de gaten had, dat we belangstelling hadden in thee, kwam hij met verschillende vacuumgetrokken pakjes bij ons, noemde de prijs en probeerde wat te slijten. gemochten proeven, kiwi herkenden we, de rest niet. Verrukkelijk....we bleven proberen. Een bepaald vruchtje konden we niet weerstaan, we hebben er wat van genomen. Toen we het restaurantje verlieten werden we nagewuifd en ze bogen als een knipmes. De lucht trilde van de warmte, bloedheet was het, schaduw was schaars. Op een houten draaimolen vernaakte zich een stel giechelende meiden. Het ding draaide als een op hol geslagen rad van avontuur verticaal rond. Ze hadden er werkelijk zin in. Wij zijn langzaam doorgelopen en hebben achtereenvolgens een oude voorraadschuur bekeken, die voordien dienst deed als gemeenschapshuis. De wanden had men gemaakt van aangestampte aarde met stro, ze waren zeker 15 centimeter dik en hielden de kou of hitte buiten. Het dak bestond uit bamboe, stro en riet. Op een binnenwand had men de kaart van Thailand geboetseerd. Uniek. Ook had men replica's van de woningen nagebouwd waar ooit immigranten uit Tibet en China hadden gewoond. Op het terrein had men een stenen gebouw neergezet in chinese stijl. De deuren waren gewoon open, je kon in en uitlopen en er werd thee geschonken. Het gebouw werd oa. gebruikt door een arts die daar heilmassage en handoplegging uitoefende. We hebben een compleet rondje over het terrein gemaakt en ook de grote villa's met dito tuinen gezien waar de huidige generatie chinezen woont. Ron wist er ontzettend veel van te vertellen.
Potten gedroogde vruchtjes...yummi....yummi.
Houten draaimolen.
Op de wand geboetseerd en in kleur gebracht.
Replica van woonhuis.
Totaal overzicht.
Het nieuwe gebouw
De binnenzijde..
Poort in pagode-stijl.
Zo'n plaatje moet ook een keer.
Ron onze vriend en gastheer.
Zo wonen vele Chinezen nu.
Mooi of niet........
Wat een enerverende dag. De laatste peil op onze boog wordt de Hua Chang Waterfall. De rit er naar toe was schitterend. De smalle bochtige weg nodigde niet bepaald uit om de pinnen erin te zetten. Vele kuilen en oneffenheden reduceerden de snelheid van onze pittige tweewielertjes. Soms zag je even zo'n gat of hobbel in het wegdek niet en dan was het boem......schoot je flink van je zadel omhoog om tandenknarsend in je normale positie terug te keren. Het was al na vijven toen we op de plaats van bestemming aankwamen. Een betonnen trap leidde naar beneden en daar was hij: een prachtige waterval. De hele waterpartij lag gelukkig in de schaduw, rondom was het weelderig groen. Bruisend stortte het aangevoerde water zich naar beneden om via een groot reservoir door vele kleine kanalen tussen de stenen te verdwijnen. Ruim twintig minuten zijn we er gebleven om daarna de vrij steile betonnen opgang met enig lood in de schoenen te nemen. Wat een dag vandaag. We hebben er ontzettend van genoten en bedanken onze vriend Ron voor de prachtige rondleiding die hij ons geheel belangenloos gaf.
'
Mooi plekje he.......
Het water stort zich naar beneden.
Totaal overzicht.
YING en YANG / GOED en KWAAD.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten