Reis naar Thailand 2011/2012: ONS UITSTAPJE NAAR PAI

Enige dagen geleden schreven wij in ons blog dat we naar Pai zouden gaan. Nou daar zijn we geweest. Het was in 1 woord GRANDIOOS.

Bus uit het jaar nul,

Busstation Chiang Mai

's Ochtends om kwart over acht zouden we vertrekken vanaf Awana House naar het busstation. Met de rode taxi-bus zaten we snel in het busstation. Even kaartjes kopen voor de bus van negen uur. We wilden de

kleine bus nemen , maar die was reeds volgeboekt. De volgende ging pas om twee uur. Omdat we weinig keus hadden, besloten we de grote oude bus te nemen, die wel om negen uur zou gaan.

Het interieur van de bus.

Gammel, oud en vies.

Wij kregen de plaatsen 5 en 6 toegewezen., dwz wij bank 5 en Ron bank 6. Drie gammele zitplaatsen voor 72 baht per persoon, omgerekend 1.75 euro, voor een afstand van 145 km met 762 bochten erin en dwars door de bergen. Even een kleine beschrijving van het voertuig. De banken waren van kunstleer met gaten en scheuren. Sommige ramen konden niet meer dicht. De klapdeuren bleven openstaan, functioneerden niet meer. Gaten in de vloer die bestond uit roestige tranenplaat. De railing waar je je bij een bochtig parcours houvast aan zou hebben, zat op verschillende plaatsen los. Bedrading bungelde losjes omlaag. Een grote zooi dus. Een rammelkast op wielen. Bij ons zou dit ding reeds lang op de schroothoop liggen. Bij vertrek hadden we er een hard hoofd in. Langzaam liep het vehicle vol. Wij met nog twee anderen waren de enige Europeanen, de rest van het gezelschap was inheems. Met een slakkengang tufde de bus door de drukke stad, krakend en schuddend. De motor ronkte luid, een vette walm kwam uit de uitlaat. Mauke en ik zaten echt krap naast elkaar. Onze benen hadden nauwelijks de ruimte. De rugzakken waren te dik en te zwaar voor het gammele bagagerek, dus die moesten ook nog een plekje hebben. Maar klagen deden we niet, we zagen de lol er wel van in.

Toen we buiten Chiang Mai waren zette de chauffeur er de pinnen in. De motor liep op volle toeren en ronkte als een op hol geslagen aggregaat Met een snelheid van wel negentig kilometer bewoog het oude racemonster zich voort. De wind die door de kapotte ramen naar binnen kwam, deed onze haren wapperen en de vieze gordijntjes draaien in hun rail. Alles trilde en kraakte, een oorverdovend lawaai maakte praten onmogelijk. Maar deze rit missen........NEE.

Onze directe buren een Thais echtpaar met twee jonge kinderen. Toen de bus vertrok zaten Pa en Moe netjes naast elkaar. Kindjes op schoot. Ma....een roze op een konijn lijkende muts op met flaporen, geen gezicht. Pa.....klein van postuur, brilletje op zat te spelen met z'n smartphone. Kindjes met grote bruine ogen hingen doelloos bij de ouders. Toen de bank direct voor ons leeg bleef is Ma daar maar gaan zitten. Het zicht op de rose muts was magnifiek. Nu hadden de kindjes plek om te slapen en dat deden ze ook. Na een flink aantal kilometers door een divers landschap begon het bochtig traject. Voordat de weg begon te stijgen, onze eerste stop. Een kwartier voor plasje doen en een versnapering.

Eerste stop.

Ron en Mauke....rijst en koffie.

Of een kippetje.

Terwijl we gezellig aan de klets waren, zag ik ineens de bus achteruit manouvreren."Jongens de bus gaat". Hals over kop verlieten we de tafel en renden richting voertuig. Waren we twee tellen later geweest dan was de chauffeur gewoon vertrokken zonder koppen te tellen en hadden we onze bagage kunnen nazwaaien. Na een eneverende rit met veel haarspeldbochten, wegstijgingen en afdalingen van meer dan tien procent bleef de motor in perfecte conditie. Het uitzicht vanuit de bus over en in het berglandschap was soms subliem. Peilloze diepten gingen we voorbij. Soms passeerden we kleine nederzettingen van het plaatselijk bergvolk. Nederige en gammele huisjes van hout met daken van blad waren hun onderkomens. Als je dit allemaal ziet begin je te beseffen hoe goed wij het hebben. Het verschil is schrijnend. Nog twee leuke voorvallen zijn te vermelden. Op een zeker moment stopte de bus, een jongetje stapte in. De chauffeur vroeg: "Waar moet je naar toe." Het mannetje riep: "Naar huis meneer" en keek een beetje zielig. "Nou vooruit, betaal maar 30 Baht ipv 72." Het gastje graaide drie muntjes van tien uit z'n broekzak en keek dankbaar. Een paar tellen later stopte de chauffeur weer. Nu stapte een vrouwtje in met een kindje op de arm. Ook zij moest 72 Baht betalen. Beetje rood aanlopend zei ze dat ze dat niet had. "Betaal maar in cash wat je hebt en geef de rest maar in natura". Prachtig toch.......dit is nou Thailand.

Om half twee kwamen we in Pai aan. Voor geen goud hadden we deze toch wel inspannende rit met die oude rammelkast willen missen. Wat een ervaring.

Straat in Pai.

Bepakt en bezakt zijn we vanaf het mini-busstation door heel gezellige straten, die echt dorps aandoen en in vergelijking met Chiang Mai vrij rustig zijn, naar ons guesthouse gelopen. Geen taxi's of tuktuks, weinig verkeer, alleen wat scooters en voetgangers, wat een verademing. Pai lag vroeger iets ten zuidoosten van Sappong, een iets verhoogd plateau dat nu als Wiang Neua, noordelijke ommuurde nederzetting, bekendstaat. Er zijn nog restanten te zien van Pai's eeuwenoude stadswallen en gracht. In het lager gelegen deel van het dal ligt het nieuwe Pai, een kleurrijke verzameling cafeetjes, bars, restaurants, galeries, winkels en massagesalons. De 5000 inwoners tellende plaats ligt in een brede prachtige vallei, die wordt omringd door lage bergtoppen. Een bonte verzameling van mensen, touristen, dromers, muzikanten, kunstenaars en anderen vanuit de hele wereld zoekt er vertier. Van overbevolking was toen wij er waren geen sprake. We kunnen ons wel voorstellen, dat op feest- en vrije dagen, het stadje volloopt. De omgeving is ook zo mooi.

Klokslag twee stonden we bij ons guesthouse........een kleine groene oase van rust. Knus, leuk gebouwd en alles begane grond. De naam is: PAI PURA. Helaas hebben ze geen website, je moet dit weten, promoten doen ze dit schattige vakantieverblijf niet. Onze vriend Ron was hier al een paar keer eerder geweest. Kijk even mee...........

Ooit zo'n bloem gezien.

Aanmelden bij receptie.

Naar ons optrekje.

Een heel knus zitje.

Bij schemering....romantisch toch?

Onze tijdelijke woon-slaapkamer.

Ons verblijf voor een aantal dagen.

Cafe DelSole is het barretje in Pai Pura.

Na de spullen te hebben uitgepakt even gevraagd of er wifi aanwezig was. Internetten was mogelijk, de verbinding was wat traag. Dus het blog bijwerken ging niet echt goed. Trouwens de tijd ontbrak ook. We hadden een druk programma voor de komende dagen. Omdat we wel honger hadden zijn we naar de Chinees gegaan en hebben daar noedel/bamisoep gegeten met vooraf gestoomde broodjes met een heerlijke pikante saus. Nou...dat ging er echt in als soep!!!

Daarna heeft Ron ons het stadje laten zien. Zoals we al eerder schreven kun je Pai niet vergelijken met Chiang Mai. Pai is landelijk, lieflijk, van hektiek is totaal geen sprake, het leven gaat z'n gangetje, men heeft oog voor elkaar, de mensen zijn vriendelijk, ze lachen en proberen een praatje aan te knopen. Ook geen opdringerig gedoe in de winkeltjes, natuurlijk willen ze graag wat verkopen maar van pushen is geen sprake.....daarom alleen al : "We love Pai". En we denken dat dit wederkerig is.

Klopt ook nog!

Wanneer je Pai bezoekt en wat van de mooie omgeving wilt zien, dan moet je zeker een scooter huren. Ron, onze perfecte gastheer had een vriendin die daar voor kon zorgen. Natuurlijk kun je overal van die lichte motoren huren, maar nu hadden we geen gedoe met een borg en de verzekering. Aan de rand van Pai tegen de Pai River heeft Pat, dat is de naam van die goede kennis van Ron een guesthouse, een zeer gerieflijk complex direct aan de rivier. De ontmoeting met Pat was heel hartelijk. Ze is een slanke Thaise vrouw van achter in de veertig. Zij met haar familie zijn de eigenaars van dit sprookjesachtige guesthouse. Ze vroeg ons of we wat wilden drinken en nam ons mee naar het houten terras direct aan de rivier. Vandaar heb je een subliem uitzicht op het langzaam voorbij kabbelend water en de bergen. Hier kun je 's avonds ook eten bij het licht van vele heldere lampionnen. Heel romantisch. Zeker een uur zijn we daar gebleven en hebben genoten van de koelte onder de palmen, het glas vers geperst sinaasappelsap, het uitzicht en de gastvrijheid van Pat. Kijk maar eens onder: www.baantawan-pai.com dan krijg je een goede indruk van dit wonderschone guesthouse.

De Pai River

Door de tuin naar het terras.

Baantawan Riverside Restaurant.

Een dik uur zijn we bij Pat gebleven. Het afscheid was allerhartelijkst. "See you tomorrow", riep ze ons na. Omdat we toch wel moe waren na deze lange dag zijn we met een omweg teruggelopen naar ons tijdelijk optrekje om een tuk te doen.

Nog even een tempel bezocht.

Worden ter plekke gemaakt.

Op weg naar ons guesthouse.

Rond acht uur, na toch wel een flinke tuk, zijn we Pai ingegaan om een restaurantje te zoeken. 's Avonds koelt het flink af in dit stadje, een vest of trui zijn geen overbodige luxe. Snel hadden we een sfeervol eethuis gevonden met levende muziek. Gezeten aan een gezellig tafeltje bestudeerden we aandachtig de menukaart onder het genot van een koel drankje. Op de achtergrond een zanger die muziek uit de zestiger ten gehore bracht. Kaarslicht. Ja alle ingredienten om er een geslaagd etentje van te maken. We bestelden ieder een medium steak,een schaal french fried en een portie geroerbakte groente. Dit was echt smullen.