JAMMER....MAAR PAI GING NIET DOOR
Gisteren heel vroeg naar bed gegaan. We wilden fris aan de reis naar het bergdorp beginnen. Om 7.00 uur liep de wekker af. Terwijl we nog wat lagen bij te komen van de lange en diepe slaap begon het erg te rommelen in mijn buik. Plotseling had ik hoge nood. Kon nauwelijks het toilet halen. Is het wel verstandig om in z'on conditie aan de ruim drie en een half uur durende reis te beginnen. Nee dus. De betaalde kosten van 340 Baht waren geen bezwaar om van Pai af te zien. Doen we nog wel een keer. Om half tien zouden we worden opgehaald. Mauke is naar beneden gegaan om de chauffeur op te vangen. Op de parterre ontmoette ze Ron, de eigenaar, een heel innemende man. Toen Mauke hem vertelde dat ik me niet goed voelde, gaf hij ons groot gelijk om de zaak afteblazen. Ron nam het initiatief het reisburo te bellen om te zeggen dat wij wegens ziekte niet zouden gaan. Tevens probeerde hij om de reissom terug te krijgen. De chauffeur van het busje was inmiddels onderweg.Toen hij in Awana House arriveerde, heeft een Thaise medewerkster hem van het een en ander op de hoogte gesteld. Mauke vertelde Ron dat ik de klachten waarschijnlijk heb gekregen van die koude ijsdrankjes. Dus.....geen smooties , slappe thee is het beste. Ron gaf een medewerkster de opdracht om een thermoskan met thee bij ons op de kamer te bezorgen. WAT EEN SERVICE !!! Omdat onze kamer niet over een normale stoel beschikt hebben we ons genesteld op het panoramadak. Daar kun je aan een tafeltje met stoelen zitten of kiezen uit twee enorme banken. Nu zitten we aan een tafeltje met uitzicht op de bergen. Een serene rust straalt van het geheel af. Het is inmiddels kwart over vier, tijd om wat te gaan doen. We drinken eerst nog even een kopje thee, de theezakjes werden ons apart aangereikt. Toen we beneden kwamen vroeg een medewerkster van de receptie hoe ik me voelde. "Als ik iets voor U kan doen, zeg het me a.u.b." Gelukkig ging het beter. We hebben eerst even wat boodschapjes gedaan bij de Seven-Eleven winkel. Daarna zijn we naar ons pleintje gelopen. Nadat er een halfuurtje verstreken was hebben we noodlesoep besteld. meer niet. We kregen allebei een grote kom. Heerlijk smaakte de soep. Al vrij snel schemerde het, de lichtjes gingen aan, de sfeer op het pleintje was aangenaam, de temperatuur goed en de mensen blij en opgewekt. Zeker twee uur hebben we er van alles genoten. Nadat we afgerekend hadden, zijn we naar het plein achter de stadsmuur gegaan.Het is daar altijd reuze gezellig. Bikers, wandelaars en andere belangstellenden bevolken in de vroege avond dit plein. Men was de boel aan het versieren voor Kerst. Een levensgrote heel aparte kerstboom was de grote blikvanger. Tig lege 5 liter jerrycans had men in een ijzer geraamte ondersteboven opgehangen. In de doppen had men lampjes gemonteerd. Zeer inventief. We zijn benieuwd hoe het eruit ziet op 24 december. Half negen waren we weer terug op de kamer waar ik nu dit bericht schrijf.
Gisteren heel vroeg naar bed gegaan. We wilden fris aan de reis naar het bergdorp beginnen. Om 7.00 uur liep de wekker af. Terwijl we nog wat lagen bij te komen van de lange en diepe slaap begon het erg te rommelen in mijn buik. Plotseling had ik hoge nood. Kon nauwelijks het toilet halen. Is het wel verstandig om in z'on conditie aan de ruim drie en een half uur durende reis te beginnen. Nee dus. De betaalde kosten van 340 Baht waren geen bezwaar om van Pai af te zien. Doen we nog wel een keer. Om half tien zouden we worden opgehaald. Mauke is naar beneden gegaan om de chauffeur op te vangen. Op de parterre ontmoette ze Ron, de eigenaar, een heel innemende man. Toen Mauke hem vertelde dat ik me niet goed voelde, gaf hij ons groot gelijk om de zaak afteblazen. Ron nam het initiatief het reisburo te bellen om te zeggen dat wij wegens ziekte niet zouden gaan. Tevens probeerde hij om de reissom terug te krijgen. De chauffeur van het busje was inmiddels onderweg.Toen hij in Awana House arriveerde, heeft een Thaise medewerkster hem van het een en ander op de hoogte gesteld. Mauke vertelde Ron dat ik de klachten waarschijnlijk heb gekregen van die koude ijsdrankjes. Dus.....geen smooties , slappe thee is het beste. Ron gaf een medewerkster de opdracht om een thermoskan met thee bij ons op de kamer te bezorgen. WAT EEN SERVICE !!! Omdat onze kamer niet over een normale stoel beschikt hebben we ons genesteld op het panoramadak. Daar kun je aan een tafeltje met stoelen zitten of kiezen uit twee enorme banken. Nu zitten we aan een tafeltje met uitzicht op de bergen. Een serene rust straalt van het geheel af. Het is inmiddels kwart over vier, tijd om wat te gaan doen. We drinken eerst nog even een kopje thee, de theezakjes werden ons apart aangereikt. Toen we beneden kwamen vroeg een medewerkster van de receptie hoe ik me voelde. "Als ik iets voor U kan doen, zeg het me a.u.b." Gelukkig ging het beter. We hebben eerst even wat boodschapjes gedaan bij de Seven-Eleven winkel. Daarna zijn we naar ons pleintje gelopen. Nadat er een halfuurtje verstreken was hebben we noodlesoep besteld. meer niet. We kregen allebei een grote kom. Heerlijk smaakte de soep. Al vrij snel schemerde het, de lichtjes gingen aan, de sfeer op het pleintje was aangenaam, de temperatuur goed en de mensen blij en opgewekt. Zeker twee uur hebben we er van alles genoten. Nadat we afgerekend hadden, zijn we naar het plein achter de stadsmuur gegaan.Het is daar altijd reuze gezellig. Bikers, wandelaars en andere belangstellenden bevolken in de vroege avond dit plein. Men was de boel aan het versieren voor Kerst. Een levensgrote heel aparte kerstboom was de grote blikvanger. Tig lege 5 liter jerrycans had men in een ijzer geraamte ondersteboven opgehangen. In de doppen had men lampjes gemonteerd. Zeer inventief. We zijn benieuwd hoe het eruit ziet op 24 december. Half negen waren we weer terug op de kamer waar ik nu dit bericht schrijf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten